όταν η επαιτεία γίνεται υπαίτια

Διάβασα σήμερα στο zougla.gr ότι στον Πειραιά συνέλαβαν κάποιον για... υπαίτια. Αν ήταν στο χέρι μου θα άφηνα ελεύθερο τον επαίτη και θα έβαζα μέσα τον υπαίτιο, μέχρι να διαβάσει λέξη-λέξη ένα λεξικό ελληνικής γλώσσας. Αν και πιστεύω ότι αν δεν γίνουν επαίτες οι υπαίτιοι γενικώς, άσπρη μέρα δεν θα δούμε σ'αυτόν τον τόπο.

άτιτλο

Διάβασα σήμερα στον πιτσιρίκο σχόλιο για τα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν γνωστοί γράφοντας, αλλά όχι και διαβάζοντας τα σημαντικά βιβλία που έχουν ήδη γραφεί.
Νομίζω ( ίσως εξ ιδίων κρίνοντας τα αλλότρια) ότι το πραγματικό κίνητρο για να γράψεις είναι η επιθυμία να σε ακούσουν, να βρεθεί έστω ένας ακόμα να πει "καλά τα λέει". Αντίθετα το διάβασμα είναι η ανάγκη να ταξιδέψεις για να συναντήσεις άλλους που έχουν κάτι να σου πουν,να σταθείς και να ακούσεις.
Τα περισσότερα παιδιά σήμερα μάλλον πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον παραέξω από τον κόσμο στον οποίο είναι εγκλωβισμένα. Μας πήρε κάποια χρόνια αλλά τελικά καταφέραμε να τα πείσουμε ότι ο κόσμος όλος είναι αυτός που χωράει στο βλέμμα τους , κάτι σαν τον ήρωα στο Τρούμαν σώου.Ποιοι τελικά θα σκίσουν το σκηνικό και θα ξεφύγουν;
Οι ευφυείς; οι απελπισμένοι; Ειλικρινά ,δεν ξέρω.

εν μέσω θέρους

Γεια σας!
εν μέσω δεκαπενταύγουστου πήρα την απόφαση ν΄ακούσω επιτέλους τον αδελφό μου και ν'αρχίσω να γράφω γενικώς."Γράψε (ή πήγαινε στον ψυχίατρο, υποννοεί αλλά δεν τολμά να το πει στα ίσια) να βρεις την υγειά σου!".Και αυτός την ησυχία του , υποθέτω, γιατί πάντα ρωτά "τι έχεις αδελφούλα μου;", κι όταν αρχίζω να του λέω τι έχω καταλήγουμε στο προαναφερθέν "γράψε τα!".
Αυτές τις μέρες είμαι στο εξοχικό μας, κοντά στη θάλασσα, σχετικά κοντά στην Αθήνα, σε μια παραλία, ήσυχη το πάλαι ποτέ και τώρα γεμάτη εξοχικά διαφόρων ειδών , από ελενίτ μέχρι πισίνες.Φέτος ξεφύτρωσε (χωρίς τις ανάλογες άδειες βεβαίως)και μπιτς-μπαρ παρακαλώ (κατά τον ορισμό των ντόπιων) κι άρχισε το γνωστό καλοκαιρινό σπορ "γύρω γύρω όλοι ( εξαγριωμένοι, άυπνοι από τα ντεσιμπέλ ,παραθεριστές ,δημοτικά συμβούλια που ποιούν την νήσσα , διότι μένουν στα ορεινά και χέστηκαν αν ξενυχτούν άλλοι στα παράλια ,αστυνόμοι που μένουν λόγω αδειών τέσσερεις για 15 χωριά , ολίγον βαρήκοοι κι αυτοί μερικές φορές) και στη μέση ο ευτυχής ιδιοκτήτης του μπαρ που κάνει την αρπαχτή του .
Ωραία πράγματα! Και που αλλού να πας; Από τι προσπαθώντας να ξεφύγεις; Πέρασαν οι εποχές που ανέβαινες με τον καλό σου στο παπάκι και γυρνούσατε ξυπόλητοι τις Κυκλάδες.
Στη Φολέγανδρο είχε μόνο ένα τσιμεντοστρωμένο δρόμο που ένωνε τη Χώρα (αν το έλεγαν έτσι το κεντρικό χωριό, ούτε θυμάμαι πια) με το λιμάνι.Είχε επίσης και δυο αυτοκίνητα , ένα του υπαλλήλου της ΔΕΗ κι ένα που μετέφερε τους επιβάτες στη Χώρα.Για να ξεκινήσει το ένα από τα δυο έπρεπε να βεβαιωθεί ότι το άλλο ήταν ακινητοποιημένο στην άλλη μεριά του δρόμου, γιατί ο δρόμος δεν τα χωρούσε και τα δυο.Και τώρα βλέπω διαφημίσεις για διακοπές στη Φολέγανδρο κι απορώ που στα κομμάτια χώρεσαν όλα αυτά που έκτισαν.Μ' έχουν φάει κι οι γνωστοί μου ,"πάμε εδώ , πάμε εκεί".Δεν πάω πουθενά, έχω μικρούς παράδεισους μέσα μου , δεν αφήνω κανένα να μου τους πάρει.Καλύτερα εδώ που δεν έχω μνήμες, να κυνηγάω με μηνύσεις τον ηχορυπαίνοντα μαγαζάτορα και να αποστηθίζω τον κώδικα περί δήμων και κοινοτήτων, είναι πιο ανώδυνο, άσε που μορφώνεσαι κιόλας.
Μόνο που μένοντας , άλλοτε απωθώντας κι αποφεύγοντας, κι άλλοτε τακτοποιώντας, είναι φορές που απελπίζομαι.Και τότε θυμάμαι εκείνη την υπέροχη σκηνή με τη Σαπφώ Νοταρά να φωνάζει "μπουρλότο!" και να τα κάνει όλα γυάλα.
Με φωνάζουν για φαγητό, πρέπει να πάω. Αν δεν είναι κι αυτό μια τρέλλα που θα περάσει, θα με ξανακούσετε.Τίποτα σπουδαίο δεν έχω να πω, μάλλον προσδοκώ ακόμα σπουδαία να ακούσω , παρ' ότι θάπρεπε να έχω προ πολλού παραιτηθεί από τέτοιες προσδοκίες.
Επίσης έχω τελείως μπερδευτεί με κάτι που είναι στο τέλος της σελίδας "ετικέτες για αυτήν την ανάρτηση:π.χ. σκούτερ, διακοπές, φθινόπωρο". Όλα τα πακέτα έτοιμα, δεν είμαι αυτής της γενιάς, θέλω τη Σαπφώ Νοταρά να χορεύει τανγκό με τον Δημήτρη Χόρν, γίνεται; δε γίνεται σε αυτήν την ανάρτηση, οπότε σας χαιρετώ άνευ διακόσμησης, μίνιμαλ που λένε και οι διακοσμητές.